Deze website maakt gebruik van Cookies. Wilt U meer weten?
ACCEPT
Zorgkantoor onder de indruk van documentaire
Een kleine drie maanden nadat de indrukwekkende documentaire ‘Ik kan het, PUNT!’ in première is gegaan, vult zaal 6 van Luxor Cinemas in Meppel zich op dinsdagmiddag 30 januari opnieuw met een grote groep belangstellenden die heel benieuwd zijn wat ze straks te zien krijgen. ’s Avonds draait de film nog twee keer voor geïnteresseerd publiek dat in november verhinderd was, nu is het de beurt aan het Zorgkantoor om kennis te nemen van de docu, die door bioscoopbaas Albert Jan Vos is omschreven als ‘een film die het verdient te worden uitgezonden op NPO2’.
Drijvende kracht achter de voorstelling voor het Zilveren Kruis is Angelique Siemeling, strategisch zorginkoper gehandicaptenzorg. Het is dan ook geen toeval dat zij als een van de eerste bezoekers arriveert in de opnieuw sfeervol ingerichte bioscoop. Posters van de ‘helden van de Mont Ventoux’ hangen aan de wand en roepen direct weer herinneringen op aan die memorabele week in Zuid-Frankrijk. Ruim voor aanvang van de bijeenkomst zondert Henk Stokvis zich even af om zijn welkomstwoord door te nemen. Ook voor hem is het een speciale dag, waarnaar hij erg heeft uitgekeken.
Dan is het tijd voor broodjes en koffie. In de bioscoopzaal is inmiddels alles in gereedheid gebracht. Ook de zes mannen die in de documentaire zijn gevolgd, zijn gearriveerd. ,,Ik ben toch wel wat zenuwachtig”, bekent Rodensio, wanneer hij de tafel ziet met de microfoons, waaraan hij na afloop van de voorstelling wordt verwacht voor de discussie met het publiek. Radjin lijkt zich minder zorgen te maken. Hij is de dag ervoor 53 geworden en poseert geduldig voor Henry Stuifzand, die voor deze gelegenheid een bijzonder portret voor hem tekent. Michael, gekleed in modieus pak en getooid met hoed, vertelt dat er wat hem betreft een vervolg mag komen op het avontuur. Hij ziet er goed uit en zo voelt hij zich ook.
Angelique vertelt Henk dat ze een aantal afmeldingen heeft gekregen. Het is duidelijk dat de griep heerst, maar wanneer iedereen een plekje heeft gevonden – en met interesse kennis heeft genomen van de inhoud van de goodiebag – kan toch tevreden de balans worden opgemaakt dat zo’n vijftig collega’s die zich op de een of andere manier bezighouden met de zorg die Oranjeborg verleent de moeite hebben genomen naar Meppel af te reizen. Onder hen ook een paar collega’s van MENZIS. Zij zijn er vandaag op uitnodiging van Zilveren Kruis.
In zijn welkomstwoord zegt Henk Stokvis dat hij ‘nooit heeft kunnen denken dat hij in dit decor en in deze setting zoveel mensen zou mogen verwelkomen voor het bijwonen van deze bijzondere documentaire’. Het is volgens hem bewijs dat de dingen die je vanuit het hart doet tot mooie en waardevolle resultaten kunnen leiden. Een speciaal woord van welkom is er voor Marti Paardekooper, directeur zorginkoop langdurige zorg. Henk legt in het kort uit hoe het idee om af te reizen naar Zuid-Frankrijk is ontstaan. Nadat bij een bevriende oud-collega ALS was geconstateerd, werden de krachten gebundeld, acties gehouden en stonden uiteindelijk 64 mensen aan de voet van de ‘kale berg’ om een krachtsinspanning te leveren voor het goede doel. Dat hij Wouter Taal, die hij al kent vanaf de oprichting van Oranjeborg, heeft gevraagd de reis vast te leggen, is het zoveelste bewijs dat Oranjeborg dingen laat gebeuren. ,,Het is een mooi verhaal geworden”, loopt Henk vooruit op hetgeen het publiek te zien krijgt. ,,De lat ligt hoog.”
Dat hij niets te veel heeft gezegd, blijkt uit de reacties na afloop. Bij sommige bezoekers staan de tranen in de ogen. De film komt keihard binnen. In het uur dat volgt, en waarin onder meer vragen afgevuurd kunnen worden op de zes jongens die de ‘kale berg’ hebben bedwongen, blijkt de waardering en het respect voor het initiatief, de geleverde prestaties en de vastlegging door de documentairemakers Wouter Taal en Thomas Liebe.
Gespreksleider Flip Vellinga leidt de discussie ontspannen en routineus. Hij kent de jongens en het bedrijf en weet wat er speelt. De zes mannen uit de documentaire hebben een plaatsje achter de tafel gezocht, waaraan verder Henk Stokvis, Wouter Taal, hoofd zorg Stephan Veldman en intake-coördinator Mark van Pijkeren zijn aangeschoven. Elke vragensteller begint met het uitdelen van een compliment. ,,Echt heel mooi wat we net hebben gezien en wat jullie hebben gedaan.” Natuurlijk willen de mensen weten hoe de mannen zich hebben voorbereid, of ze iets van de omgeving hebben meekregen en hoe ze het avontuur hebben ervaren. Ook wordt gevraagd of de jongens tips hebben om te voorkomen dat ze ‘onder aan de berg belanden’.
Daarbij is de zorg essentieel. Adri, een van de helden van de Mont Ventoux, zegt dat hij bij Oranjeborg heeft gevonden wat hij bij andere zorginstanties heeft gemist. Het feit dat ze er weer toe doen en meetellen geeft zelfrespect en zelfvertrouwen. Ergens mogen zijn, ergens langdurig mogen wonen, een veilige plek hebben. Dáár gaat het om. Een van de vragenstellers uit de zaal vraagt wat de doelen voor de komende periode zijn. Dan blijkt dat de reis naar de Zuid-Frankrijk heel stimulerend heeft gewerkt: de ideeën zijn talrijk. Er is een grote behoefte om ook de Alpe d’Huez een keer te beklimmen, terwijl de Wandelvierdaagse van Nijmegen eveneens een serieuze uitdaging is geworden.
De waardering vanuit de zaal is voelbaar. Henk stelt een retorische vraag aan het Zorgkantoor: ,,Hoe kan het toch zo zijn dat de dealers onze mannen blijkbaar eerder weten te vinden dan de hulpverleners in de zorg?” Het geeft stof tot nadenken. Rode draad in alle antwoorden van de Oranjeborg-ploeg is ‘het samen doen: bewoners onderling en bewoners met begeleiding. Elkaar steunen in moeilijke momenten. De berg als metafoor voor het oplossen van problemen.’
Met die boodschap keren de zorgaanbieders in de loop van de middag huiswaarts. Terwijl de sfeervolle ontvangstruimte van de bioscoop langzaam leger wordt, is de conclusie die Anja Stokvis trekt de enige juiste: ,,Het was wéér een mooie dag.” Missie geslaagd, veel positieve reacties, duidelijk gemaakt waarin Oranjeborg zich onderscheidt in de zorgwereld. Nu snel naar huis om wat te eten en ’s avonds met een heel goed gevoel terug voor de volgende voorstelling.
Geplaatst: 26-02-2024
Dan is het tijd voor broodjes en koffie. In de bioscoopzaal is inmiddels alles in gereedheid gebracht. Ook de zes mannen die in de documentaire zijn gevolgd, zijn gearriveerd. ,,Ik ben toch wel wat zenuwachtig”, bekent Rodensio, wanneer hij de tafel ziet met de microfoons, waaraan hij na afloop van de voorstelling wordt verwacht voor de discussie met het publiek. Radjin lijkt zich minder zorgen te maken. Hij is de dag ervoor 53 geworden en poseert geduldig voor Henry Stuifzand, die voor deze gelegenheid een bijzonder portret voor hem tekent. Michael, gekleed in modieus pak en getooid met hoed, vertelt dat er wat hem betreft een vervolg mag komen op het avontuur. Hij ziet er goed uit en zo voelt hij zich ook.
Angelique vertelt Henk dat ze een aantal afmeldingen heeft gekregen. Het is duidelijk dat de griep heerst, maar wanneer iedereen een plekje heeft gevonden – en met interesse kennis heeft genomen van de inhoud van de goodiebag – kan toch tevreden de balans worden opgemaakt dat zo’n vijftig collega’s die zich op de een of andere manier bezighouden met de zorg die Oranjeborg verleent de moeite hebben genomen naar Meppel af te reizen. Onder hen ook een paar collega’s van MENZIS. Zij zijn er vandaag op uitnodiging van Zilveren Kruis.
In zijn welkomstwoord zegt Henk Stokvis dat hij ‘nooit heeft kunnen denken dat hij in dit decor en in deze setting zoveel mensen zou mogen verwelkomen voor het bijwonen van deze bijzondere documentaire’. Het is volgens hem bewijs dat de dingen die je vanuit het hart doet tot mooie en waardevolle resultaten kunnen leiden. Een speciaal woord van welkom is er voor Marti Paardekooper, directeur zorginkoop langdurige zorg. Henk legt in het kort uit hoe het idee om af te reizen naar Zuid-Frankrijk is ontstaan. Nadat bij een bevriende oud-collega ALS was geconstateerd, werden de krachten gebundeld, acties gehouden en stonden uiteindelijk 64 mensen aan de voet van de ‘kale berg’ om een krachtsinspanning te leveren voor het goede doel. Dat hij Wouter Taal, die hij al kent vanaf de oprichting van Oranjeborg, heeft gevraagd de reis vast te leggen, is het zoveelste bewijs dat Oranjeborg dingen laat gebeuren. ,,Het is een mooi verhaal geworden”, loopt Henk vooruit op hetgeen het publiek te zien krijgt. ,,De lat ligt hoog.”
Dat hij niets te veel heeft gezegd, blijkt uit de reacties na afloop. Bij sommige bezoekers staan de tranen in de ogen. De film komt keihard binnen. In het uur dat volgt, en waarin onder meer vragen afgevuurd kunnen worden op de zes jongens die de ‘kale berg’ hebben bedwongen, blijkt de waardering en het respect voor het initiatief, de geleverde prestaties en de vastlegging door de documentairemakers Wouter Taal en Thomas Liebe.
Gespreksleider Flip Vellinga leidt de discussie ontspannen en routineus. Hij kent de jongens en het bedrijf en weet wat er speelt. De zes mannen uit de documentaire hebben een plaatsje achter de tafel gezocht, waaraan verder Henk Stokvis, Wouter Taal, hoofd zorg Stephan Veldman en intake-coördinator Mark van Pijkeren zijn aangeschoven. Elke vragensteller begint met het uitdelen van een compliment. ,,Echt heel mooi wat we net hebben gezien en wat jullie hebben gedaan.” Natuurlijk willen de mensen weten hoe de mannen zich hebben voorbereid, of ze iets van de omgeving hebben meekregen en hoe ze het avontuur hebben ervaren. Ook wordt gevraagd of de jongens tips hebben om te voorkomen dat ze ‘onder aan de berg belanden’.
Daarbij is de zorg essentieel. Adri, een van de helden van de Mont Ventoux, zegt dat hij bij Oranjeborg heeft gevonden wat hij bij andere zorginstanties heeft gemist. Het feit dat ze er weer toe doen en meetellen geeft zelfrespect en zelfvertrouwen. Ergens mogen zijn, ergens langdurig mogen wonen, een veilige plek hebben. Dáár gaat het om. Een van de vragenstellers uit de zaal vraagt wat de doelen voor de komende periode zijn. Dan blijkt dat de reis naar de Zuid-Frankrijk heel stimulerend heeft gewerkt: de ideeën zijn talrijk. Er is een grote behoefte om ook de Alpe d’Huez een keer te beklimmen, terwijl de Wandelvierdaagse van Nijmegen eveneens een serieuze uitdaging is geworden.
De waardering vanuit de zaal is voelbaar. Henk stelt een retorische vraag aan het Zorgkantoor: ,,Hoe kan het toch zo zijn dat de dealers onze mannen blijkbaar eerder weten te vinden dan de hulpverleners in de zorg?” Het geeft stof tot nadenken. Rode draad in alle antwoorden van de Oranjeborg-ploeg is ‘het samen doen: bewoners onderling en bewoners met begeleiding. Elkaar steunen in moeilijke momenten. De berg als metafoor voor het oplossen van problemen.’
Met die boodschap keren de zorgaanbieders in de loop van de middag huiswaarts. Terwijl de sfeervolle ontvangstruimte van de bioscoop langzaam leger wordt, is de conclusie die Anja Stokvis trekt de enige juiste: ,,Het was wéér een mooie dag.” Missie geslaagd, veel positieve reacties, duidelijk gemaakt waarin Oranjeborg zich onderscheidt in de zorgwereld. Nu snel naar huis om wat te eten en ’s avonds met een heel goed gevoel terug voor de volgende voorstelling.
Geplaatst: 26-02-2024
Terug