Kerstdiners en kerstbrunch horen bij traditie van Oranjeborg

‘Dit is zó goed voor de contacten’

Tradities zijn er om in stand te houden. Sinds de oprichting van Oranjeborg wordt elk jaar een kerstdiner of kerstbrunch gehouden voor de bewoners. Hét moment waarop ook familie, vrienden en bekenden van de bewoners aanschuiven. Dit jaar heeft Biddinghuizen al vroeg het spits afgebeten, gevolgd door de locaties Loenen, de Wijk, Epe en Havelte. We proefden soep, koffie en broodjes in de Wijk, waar de regen met de bakken naar beneden kwam, maar de warmte in meerdere opzichten voelbaar was.
In zijn welkomstwoord wordt door locatie manager Ron van den Doel teruggekeken op een bijzonder jaar, waarin de bewoners van Oranjeborg veel publiciteit kregen met hun heldentocht op de flanken van de Mont Ventoux om geld in te zamelen voor de Stichting ALS. ,,Jullie hebben pijn geleden en jezelf overtroffen”, zo vat hij de geleverde prestatie kernachtig samen.
Buiten, onder een afdak bij de voor deze gelegenheid geplaatste partytent, onderhoudt bewoner Willem zich met orthopedagoog Minke Breukink. Hij wacht op zijn ouders en vertelt dat ze er bijna zijn. Willem woont sinds augustus in de Wijk. Daarvoor heeft hij een aantal jaren doorgebracht op de locatie Loenen. ,,Ik heb het hier prima naar mijn zin”, laat hij desgevraagd weten. ,,Dit is een doorstroomlocatie en ik wil in de toekomst graag ambulant wonen.”
Adri, een van de helden van de Mont Ventoux, staat een sigaretje te roken met zijn zus en haar dochter. Stralende gezichten. Terugkijken op het afgelopen jaar doen ze alle drie met veel voldoening. ,,Ik ben enorm trots op Adri”, zegt zijn zus. ,,Ik heb erover verteld op mijn werk. Daar vonden ze het ook heel knap wat hij heeft gedaan.” De hoofdpersoon luistert aandachtig. Hij heeft veel reacties gehad op de documentaire, waarin hij samen met vijf andere bewoners is gevolgd tijdens het avontuur in Frankrijk. Dat de film op 30 januari 2024 nog een keer wordt vertoond in het Luxor Theater in Meppel vindt hij ‘hartstikke mooi’.
Intussen is het in de tent een komen en gaan van familieleden. Ouders stellen zich voor aan Henk Stokvis, terwijl sommige bewoners al aan een rondleiding over het terrein zijn begonnen met hun dierbaren. Henry Stuifzand kijkt goedkeurend toe. ,,Hier doen we het voor, dit is zó goed voor de contacten. We merken dat de familieleden het enorm waarderen dat ze hiervoor worden uitgenodigd.”
Ron van den Doel hapt tevreden in een broodje. ,,We hebben de afgelopen weken enorm veel werk moeten verzetten om dit te organiseren, maar het geeft veel voldoening”, zegt hij. ,,Naast familie en vrienden, zien we dat dat ook mensen van de stageplaatsen een kijkje komen nemen. Daaruit blijkt dat de jongens een belangrijke rol hebben in de samenleving. In het verleden hebben we samengewerkt met de organisatie van het Smaakmakersfestival.”
Dat de locatie in de Wijk qua ruimte misschien wat minder geschikt is voor een groots evenement als de kerstbrunch wordt door hem op de koop toegenomen. ,,We hebben hier vandaag ruim tachtig mensen binnen. Meer kunnen we niet plaatsen. In het verleden zijn we weleens uitgeweken naar Ziezo in Meppel, maar dat geeft te veel prikkels voor de jongens. Hier kunnen ze zich, als het te druk wordt, terugtrekken op hun kamer.”
Voorlopig heeft niemand daar nog behoefte aan. Er ontstaan buiten gepassioneerde gesprekken over Playstation en het voetbal in de eredivisie. Een van de jongens gaat met zijn ouders mee voor een bezoekje aan Meppel, een ander wordt door zijn zus opgehaald om de kerstdagen thuis door te brengen. ,,Of we geen livemuziek hebben, zoals in Loenen?” Assistent-locatiemanager Dennis Spoelder schudt zijn hoofd. ,,Daar hebben we hier geen ruimte voor. Levi heeft beloofd dat hij als deejay zal optreden vandaag.”
De discjockey zelf weet zijn eigen rol aardig te nuanceren. ,,Of ik plaatjes ga draaien? Nee hoor, ik heb wat kerstmuziek op een stick gezet, daar kunnen we straks naar luisteren.” Intussen keren verschillende ouders van de jongens terug bij de tent. ,,Geweldig om te zien hoe onze zoon hier woont”, klinkt het meerdere keren. ,,En wat is het mooi.” Dan is het tijd om naar binnen te gaan. Adri krijgt een cadeau overhandigd: een nieuw dartbord met pijlen voor de locatie in de Wijk. Hij houdt het bord triomfantelijk in de lucht. Er klinkt luid applaus.
Ook Ronald is gearriveerd op de kerstbrunch. Hij heeft vorig jaar zijn levensverhaal verteld voor een groot interview in de Meppeler Courant. Hij ziet er goed uit, al is hij vergeten gel in zijn haar te doen. Het gaat ook goed met hem, zo laat hij weten. ,,Binnenkort ga ik naar mijn zus in Finland. Zij studeert daar. Ik vlieg op Helsinki, daarna moet ik nog zo’n vier uur in de trein. Ik kijk er echt naar uit, man. Ja, de jaarwisseling breng ik bij haar door. Daarna ben ik nog lekker een weekje vrij, als ik weer terug ben.”
De tijd lijkt stil te staan in de Wijk, waar een sfeer heerst van vriendschap en vertrouwen. Henk Stokvis onderhoudt zich in de tent met André Hilberink, die als persoonlijk begeleider een belangrijke rol speelt in de processen binnen de zorginstelling. De afspraak wordt gemaakt hem volgend jaar uitvoerig aan het woord te laten in de nieuwsbrief. Ook vandaag blijkt weer dat iedereen er toedoet binnen Oranjeborg en dat de medewerkers zich met veel plezier wegcijferen om de bewoners mooie momenten te bezorgen. Terwijl het nog wat harder is gaan regenen, zwaait Ron van den Doel een aantal gasten uit. De glimlach op zijn gezicht is veelzeggend.


Geplaatst: 22-12-2023