Deze website maakt gebruik van Cookies. Wilt U meer weten?
ACCEPT
Wouter Vermaas geniet van zijn rol bij Oranjeborg
‘Ik heb van mijn hobby mijn werk kunnen maken’
Als een trotse hotelmanager die zijn gasten zijn accommodatie laat zien, neemt Wouter Vermaas (42) de verslaggever van Oranjeborg mee voor een rondleiding door het gebouw en over het terrein van de locatie in Havelte. Hij heeft in het gesprek daarvóór uitgebreid verteld over zijn rol binnen de zorginstelling. Sinds november 2016 is hij in dienst van Oranjeborg, officieel als technisch manager. Met zijn ervaring die hij heeft opgedaan in een groothandel voor installatiemateriaal is hij in Havelte de juiste man op de juiste plek. Een man met oog voor details, die elke dag met een glimlach op het gezicht de handen uit de mouwen steekt. ,,Ik heb bij Oranjeborg van mijn hobby mijn werk kunnen maken…”
Dinsdag 15 oktober, een koude ochtend na de eerste nachtvorst van deze herfst. Mistbanken zweven over de weilanden op weg naar de Eursingerlaan, de zon zoekt een weg door het wolkendek. Binnen brandt de kachel. Wouter Vermaas gaat zijn bezoek voor naar een van de kantoorruimtes. ,,Koffie?” Oorspronkelijk zou ook Jeroen Kroes aanschuiven voor het gesprek, maar Wouters collega heeft er op het laatste moment van afgezien. Het geplande dubbelportret blijft daardoor achterwege. Feit is dat beide mannen veel samenwerken. ,,Jeroen is hier begeleider en is vandaag ook druk met de bewoners. Hij heeft een verleden als een timmerman. Ik doe vooral de installatieklussen.”
Wouter voelt zich thuis bij Oranjeborg. De passie voor zijn werk neemt hij mee het gesprek in. Het is, zo vertelt hij, een toevallige samenloop van omstandigheden geweest dat hij nu in dienst is van de zorginstelling. Bij zijn oorspronkelijke werkgever werd hij voortdurend geconfronteerd met targets. Hij werkte er als verkoper en later als bedrijfsleider, maar voelde zich steeds minder op zijn gemak. ,,Het was nooit goed. Op een gegeven moment dacht ik: ik ga voor mezelf beginnen.” Via een detacheringsbureau komt hij in contact met installatiebedrijf Breman in zijn woonplaats Meppel. ,,Ik heb daar een paar maanden gewerkt, erg leuk werk, maar ook erg zwaar. Met een beginnende hernia en slechte knieën voor mij eigenlijk té zwaar. Op de camping in Wanneperveen raakte ik in gesprek met mijn buurman Dennis Spoelder. Hij zei: is Oranjeborg niets voor jou?”
Het blijkt een gouden tip. Wouter gaat op het hoofdkantoor van de zorginstelling in gesprek met Klaas-Jan Wieringa en krijgt te horen dat Oranjeborg in Havelte ‘een technisch persoon’ zoekt. ,,Ik kon vrijwel direct beginnen en had er veel zin in: de jongens begeleiden, leuke dingen maken. Als assistent-begeleider moest ik wel een opleiding volgen. Dat was voor mij best lastig. Ik kan prima praten, maar iets op papier zetten en verslagen maken vind ik erg moeilijk. Hoewel ik vrij ver was met de opleiding ben ik er toch mee gestopt en heb ik tegen Klaas-Jan gezegd: ik bied mijn ontslag aan. Gelukkig dachten ze er bij Oranjeborg anders over en kon ik blijven in een andere rol.”
De rest is geschiedenis. Op dit moment is Wouter niet meer weg te denken uit Havelte. Met zijn inzet en contacten, zijn vermogen veel dingen op te pakken verdient hij zijn eigen salaris terug. Hij lacht. ,,Ik zie het ook absoluut niet als werk.” Als ochtendmens is hij dagelijks rond half zeven op de locatie aan de Eursingerlaan: meehelpen met het ontbijt, koffie zetten, een praatje maken met de bewoners. Daarna begint zijn officiële werkdag, die nooit saai is. ,,Het is een oud gebouw, er is altijd wel wat te doen.” Hij wijst naar buiten, naar de visvijver. Het is zijn eerste grote project geweest in Havelte. Wouter: ,,Ik ben altijd bezig, ik kan niet stil zitten. Tijdens de pauze eet ik snel een broodje en daarna ga ik weer aan de slag. Je moet mij niet achter een bureau of computer zetten. Ik heb ADHD, daar word ik erg onrustig van.” Of hij een teamspeler is?. ,,Zeker, we overleggen veel, maar ik vind het fijn om alleen te werken.”
Tijd voor een rondgang door het gebouw. Wouter laat eerst de kamer zien die helemaal is verbouwd na het overlijden van een van de bewoners. Hij heeft eigenhandig een badkamer geplaatst in de ruimte en ervoor gezorgd dat alles nu rolstoelvriendelijk is. ,,Ik heb goede contacten met een bouwbedrijf, we hebben goede prijsafspraken en ik haal de materialen zelf.” Hij groet een paar bewoners die een plaatsje hebben gezocht op een bankstel in de hal. ,,Soms neem ik de jongens mee ergens naartoe, vinden ze leuk.”
Terwijl hij de deur opent van de geheel vernieuwde medicatieruimte (,,ingericht naar de wensen van de medewerkers”) kan eigenlijk al worden vastgesteld dat de term ‘technisch manager’ de lading amper denkt. Wouter is veel méér bij Oranjeborg: hij is preventiemedewerker en is ook nauw betrokken bij het wagenpark van de locatie. ,,Ik vul alle dagen zonder problemen. Afgelopen weekend werd ik nog gebeld omdat een riool verstopt zat. Wanneer ik in de buurt ben, kom ik direct die kant op. En anders pak ik het maandag op.”
Hij is blij met de steun van het management en zijn collega’s. In de acht jaar dat hij voor Oranjeborg werkt, heeft hij gemerkt dat er veel mogelijk is. Hij opent de deur naar de riante tuin, naar de ‘groene schuur’, het kloppend hart van de klussenploeg en de opslagruimte van veel materiaal. Daar achter is net het beton gestort voor een ruimte die wordt ingericht voor de houtopslag. ,,En we kunnen er een caravan en de vorig jaar gekochte shovel stallen.”
Wouter straalt. Oranjeborg zit inmiddels in zijn hart. ,,Als ik wat zie, pak ik het aan. Klussen is mijn hobby, ik word er blij van. Schuren bouwen, keukens, badkamers, er is hier de afgelopen jaren héél veel tot stand gekomen.” Hij wijst naar de ruimte die nu in gereedheid wordt gebracht voor de houtopslag en waarvoor hij zelf het timmerwerk heeft verricht. ,,Jeroen had vakantie, dan doe ik het zelf maar…”
Auteur: Flip Vellinga
Geplaatst: 29-10-2024
Als een trotse hotelmanager die zijn gasten zijn accommodatie laat zien, neemt Wouter Vermaas (42) de verslaggever van Oranjeborg mee voor een rondleiding door het gebouw en over het terrein van de locatie in Havelte. Hij heeft in het gesprek daarvóór uitgebreid verteld over zijn rol binnen de zorginstelling. Sinds november 2016 is hij in dienst van Oranjeborg, officieel als technisch manager. Met zijn ervaring die hij heeft opgedaan in een groothandel voor installatiemateriaal is hij in Havelte de juiste man op de juiste plek. Een man met oog voor details, die elke dag met een glimlach op het gezicht de handen uit de mouwen steekt. ,,Ik heb bij Oranjeborg van mijn hobby mijn werk kunnen maken…”
Dinsdag 15 oktober, een koude ochtend na de eerste nachtvorst van deze herfst. Mistbanken zweven over de weilanden op weg naar de Eursingerlaan, de zon zoekt een weg door het wolkendek. Binnen brandt de kachel. Wouter Vermaas gaat zijn bezoek voor naar een van de kantoorruimtes. ,,Koffie?” Oorspronkelijk zou ook Jeroen Kroes aanschuiven voor het gesprek, maar Wouters collega heeft er op het laatste moment van afgezien. Het geplande dubbelportret blijft daardoor achterwege. Feit is dat beide mannen veel samenwerken. ,,Jeroen is hier begeleider en is vandaag ook druk met de bewoners. Hij heeft een verleden als een timmerman. Ik doe vooral de installatieklussen.”
Wouter voelt zich thuis bij Oranjeborg. De passie voor zijn werk neemt hij mee het gesprek in. Het is, zo vertelt hij, een toevallige samenloop van omstandigheden geweest dat hij nu in dienst is van de zorginstelling. Bij zijn oorspronkelijke werkgever werd hij voortdurend geconfronteerd met targets. Hij werkte er als verkoper en later als bedrijfsleider, maar voelde zich steeds minder op zijn gemak. ,,Het was nooit goed. Op een gegeven moment dacht ik: ik ga voor mezelf beginnen.” Via een detacheringsbureau komt hij in contact met installatiebedrijf Breman in zijn woonplaats Meppel. ,,Ik heb daar een paar maanden gewerkt, erg leuk werk, maar ook erg zwaar. Met een beginnende hernia en slechte knieën voor mij eigenlijk té zwaar. Op de camping in Wanneperveen raakte ik in gesprek met mijn buurman Dennis Spoelder. Hij zei: is Oranjeborg niets voor jou?”
Het blijkt een gouden tip. Wouter gaat op het hoofdkantoor van de zorginstelling in gesprek met Klaas-Jan Wieringa en krijgt te horen dat Oranjeborg in Havelte ‘een technisch persoon’ zoekt. ,,Ik kon vrijwel direct beginnen en had er veel zin in: de jongens begeleiden, leuke dingen maken. Als assistent-begeleider moest ik wel een opleiding volgen. Dat was voor mij best lastig. Ik kan prima praten, maar iets op papier zetten en verslagen maken vind ik erg moeilijk. Hoewel ik vrij ver was met de opleiding ben ik er toch mee gestopt en heb ik tegen Klaas-Jan gezegd: ik bied mijn ontslag aan. Gelukkig dachten ze er bij Oranjeborg anders over en kon ik blijven in een andere rol.”
De rest is geschiedenis. Op dit moment is Wouter niet meer weg te denken uit Havelte. Met zijn inzet en contacten, zijn vermogen veel dingen op te pakken verdient hij zijn eigen salaris terug. Hij lacht. ,,Ik zie het ook absoluut niet als werk.” Als ochtendmens is hij dagelijks rond half zeven op de locatie aan de Eursingerlaan: meehelpen met het ontbijt, koffie zetten, een praatje maken met de bewoners. Daarna begint zijn officiële werkdag, die nooit saai is. ,,Het is een oud gebouw, er is altijd wel wat te doen.” Hij wijst naar buiten, naar de visvijver. Het is zijn eerste grote project geweest in Havelte. Wouter: ,,Ik ben altijd bezig, ik kan niet stil zitten. Tijdens de pauze eet ik snel een broodje en daarna ga ik weer aan de slag. Je moet mij niet achter een bureau of computer zetten. Ik heb ADHD, daar word ik erg onrustig van.” Of hij een teamspeler is?. ,,Zeker, we overleggen veel, maar ik vind het fijn om alleen te werken.”
Tijd voor een rondgang door het gebouw. Wouter laat eerst de kamer zien die helemaal is verbouwd na het overlijden van een van de bewoners. Hij heeft eigenhandig een badkamer geplaatst in de ruimte en ervoor gezorgd dat alles nu rolstoelvriendelijk is. ,,Ik heb goede contacten met een bouwbedrijf, we hebben goede prijsafspraken en ik haal de materialen zelf.” Hij groet een paar bewoners die een plaatsje hebben gezocht op een bankstel in de hal. ,,Soms neem ik de jongens mee ergens naartoe, vinden ze leuk.”
Terwijl hij de deur opent van de geheel vernieuwde medicatieruimte (,,ingericht naar de wensen van de medewerkers”) kan eigenlijk al worden vastgesteld dat de term ‘technisch manager’ de lading amper denkt. Wouter is veel méér bij Oranjeborg: hij is preventiemedewerker en is ook nauw betrokken bij het wagenpark van de locatie. ,,Ik vul alle dagen zonder problemen. Afgelopen weekend werd ik nog gebeld omdat een riool verstopt zat. Wanneer ik in de buurt ben, kom ik direct die kant op. En anders pak ik het maandag op.”
Hij is blij met de steun van het management en zijn collega’s. In de acht jaar dat hij voor Oranjeborg werkt, heeft hij gemerkt dat er veel mogelijk is. Hij opent de deur naar de riante tuin, naar de ‘groene schuur’, het kloppend hart van de klussenploeg en de opslagruimte van veel materiaal. Daar achter is net het beton gestort voor een ruimte die wordt ingericht voor de houtopslag. ,,En we kunnen er een caravan en de vorig jaar gekochte shovel stallen.”
Wouter straalt. Oranjeborg zit inmiddels in zijn hart. ,,Als ik wat zie, pak ik het aan. Klussen is mijn hobby, ik word er blij van. Schuren bouwen, keukens, badkamers, er is hier de afgelopen jaren héél veel tot stand gekomen.” Hij wijst naar de ruimte die nu in gereedheid wordt gebracht voor de houtopslag en waarvoor hij zelf het timmerwerk heeft verricht. ,,Jeroen had vakantie, dan doe ik het zelf maar…”
Auteur: Flip Vellinga
Geplaatst: 29-10-2024
Terug