10 jaar Oranjeborg: een oorkonde als blijvend aandenken

Het mag gerust een mijlpaal worden genoemd. Op de Oranjeborg locatie Epe werd onlangs stilgestaan bij het heuglijke feit dat drie bewoners er inmiddels tien jaar verblijven. Reden voor een feestje, waarbij de mannen als verrassing een oorkonde kregen overhandigd. ,,De tranen sprongen bijna in mijn ogen”, zegt Radjim wanneer hij terugdenkt aan dat moment. Na een bewolkt begin van de dag is de zon doorgebroken. Vakantiegangers fietsen door de bossen, een bejaard echtpaar heeft plaatsgenomen aan een van de picknicktafels voor een pauze. Het leven is goed op de Veluwe dat geldt zeker voor de mannen, die het geluk hebben gehad dat ze op de Oranjeborglocatie in Epe zijn terechtgekomen.

Voor een van de gebouwen rookt Redouan een sigaartje. Hij is in de tuin bezig en is eigenlijk wel benieuwd wie de man is, die zojuist zijn auto heeft geparkeerd op het terrein. Locatiemanager Ronny Tijs vertelt hem dat het bezoek mede voor hem is gekomen: Redouan is een van de bewoners, die de 10 jaar heeft volgemaakt. ,,Hij wil even met je praten”, zegt Ronny. ,,Is het al pauze dan?”, vraagt Redouan. ,,Hier maken we een uitzondering voor”, krijgt hij als antwoord. ,,Dat vind je toch niet erg? Je staat wel vaker met je handen in je zakken.” Redouan schiet in de lach. Hij kan de humor wel waarderen.

Ook Radjim heeft intussen door dat het een speciale dag is en dat hij – net als voor de documentaire die wordt gemaakt over de beklimming van de Mont Ventoux – weer even in het middelpunt van de belangstelling staat. Niet geheel toevallig draagt hij de cap, die hij heeft gekocht in Zuid-Frankrijk. De begroeting is uitbundig.

De derde jubilaris Gordon laat het interview aan zich voorbij gaan. Uit een van de openstaande ramen verschijnt het hoofd van assistent-locatiemanager René Schotman. ,,Gordon is gaan wandelen, hij had geen zin om zijn verhaal te vertellen”, schalt de stem van René over het terrein. Er is niemand die heeft geprobeerd hem op andere gedachten te brengen. Bij Oranjeborg krijgen de mannen elke dag de gelegenheid om zichzelf te zijn.

Intussen hebben Redouan en Radjin al een plekje gezocht in de zon aan een tafel voor de keuken. Natuurlijk hebben ze hun oorkonde bij zich. ,,Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zoiets heb gekregen”, zegt Redouan. ,,Ik ben er trots op wat ik hier heb bereikt.” Hij is een rasverteller, die zichtbaar geniet van de aandacht. Dat was in het begin van zijn verblijf in Epe wel anders. Redouan kon – afkomstig van de zorginstelling Cordaan – maar moeilijk wennen op z’n nieuwe plek. Er is zelfs een moment geweest dat hij de deur achter zich dichttrok en lopend voor hem onbekende wegen ging bewandelen. De voettocht strandde in Apeldoorn. Nu is hij gelukkig bij Oranjeborg, al brandt van binnen het verlangen om in de toekomst ambulant te kunnen wonen.

Hij vertelt over zijn jeugd in Amsterdam. ,,Ik kom uit een groot gezin. Na de middelbare school heb ik in de groenvoorziening gewerkt. In die tijd heb ik veel dingen gedaan, die niet mochten. Het was een tijdje goed mis met me. Daarom ben ik er trots op hoe het nu met me gaat. Ik ben een stuk rustiger geworden, wil niet wéér in de problemen komen, heb geen zin om ruzie te zoeken. Klaar is klaar. Ik wil mezelf bewijzen. Ik moet dingen zelf doen, zonder dat het gezegd wordt. Ja, ik voel me hier op m’n gemak.”

Redouan is niet alleen de technische man van de locatie, hij mag ook graag in de tuin bezig zijn, auto’s wassen en sleutelen aan de fietsen. In de werkplaats staat een skelter, die hij in elkaar heeft gezet. Hij zegt dat doorzettingsvermogen een belangrijke eigenschap van hem is. Daarbij weet hij ook dat hij het soms lastig vindt om veel mensen om zich heen te hebben. ,,Ik hou niet van drukte, dan krijg ik te veel prikkels. Wanneer de jongens gaan zwemmen, ga ik wel mee, maar niet in het busje. Dan pak ik de fiets.”
Radjim heeft aandachtig geluisterd naar de woorden van zijn medebewoner. Hij wil het vandaag zelf het liefst nog een keer over de Mont Ventoux hebben. De reis naar Frankrijk en de beklimming van ‘de kale berg’ hebben veel indruk op hem gemaakt. ,,Voor herhaling vatbaar”, neemt hij alvast een voorschot op de plannen voor de komende jaren.

Over het moment dat hij zijn oorkonde kreeg, zegt hij: ,,Ik was trots, héél trots en blij.” Hier zit sowieso een tevreden bewoner. Radjim maakt graag van het moment gebruik om zijn dankbaarheid te tonen. ,,Ik ben blij, gelukkig, enthousiast en trots dat ik hier mag wonen. Ik zou het iedereen aanraden: de omgang met elkaar, het bos, de mensen, de kamers.” Hij spreekt de zinnen uit op de van hem bekende manier, waarbij de intonatie ondergeschikt is aan de boodschap.

Waar Redouan zijn eigen skelter heeft gebouwd, werkt Radjim aan een eigen drumstel. ,,Ik geef de jongens ook drumles”, vertelt hij, wanneer we over het terrein lopen en onderweg zijn naar de werkplaats. Muziek speelt een belangrijke rol in zijn leven. Hij is een groot bewonderaar van Michael Jackson en geeft elk jaar tijdens het kerstdiner een treffende imitatie. Overdag is hij vooral met hout bezig. Na de rondleiding is het tijd voor de mannen om weer aan de slag te gaan. ,,Ik vond het leuk”, zegt Redouan. ,,Tot de volgende keer. O ja, op YouTube staat nog een filmpje van mij. Die moet je even kijken.”

Geplaatst: 05-10-2023